Jodła olbrzymia
Abies grandis
Jodła olbrzymia Abies grandis to najwyższy gatunek jodły. W ojczyźnie dorasta do wysokości 75 m i pierśnicy 0,6—1,8 m; w Górach Skalistych rzadko osiąga większe wymiary niż wysokość 36 m i pierśnicę 0,9 m. W młodości ma koronę prawidłową, stożkowatą i niesymetryczną, w starości — kopulastą. Kora na starych pniach ciemnobrązowa, podłużnie spękana. Pędy oliwkowozielone lub oliwkowobrązowe, drobno owłosione lub prawie nagie; pąki kuliste lub jajowate, pokryte żywicą. Igły (3—6 cm x 2,0—2,5 mm) wąskie, giętkie, błyszczące, zielone, z białymi paskami na dolnej stronie, płasko, grzebieniasto ułożone, w dolnej warstwie dłuższe, w górnej krótsze; wierzchołek zaokrąglony i wycięty. Szyszki owalnocylindryczne, długości 5—10 cm; łuski wspierające ukryte. Nasiona jasnożółtobrązowe, skrzydełka słomiaste. Zdolność kiełkowania nasion wynosi około 30%. Jodła ta rośnie szybko, zwłaszcza w młodości. Najlepiej rośnie na stanowiskach półcienistych o wysokiej wilgotności powietrza. Jest wrażliwa na suszę oraz na zanieczyszczone powietrze. Preferuje gleby żyzne, gliniaste i wilgotne o odczynie pH od lekko kwaśnego po zasadowy.
Opakowanie zawiera 5 szt. nasion
DODATKOWE WIADOMOŚCI
- Jodła olbrzymia pochodząca z zachodniej Ameryki Północnej jodła, występuje przede wszystkim w nizinach, ale spotyka się ją do wysokości 1800 m. n. p. m. W naturze dorasta do 75 m wysokości i osiąga nawet 1, 8 m średnicy pnia, w Polsce jej maksymalna wysokość wynosi 50 m.
- W Polsce drzewo dorasta do 30 m wysokości, a w ojczyźnie nawet do 100 m. Korona jest regularna i wąskostożkowa.
- Roślina wykazuje nieznaczną tolerancję na zanieczyszczone miejskie powietrze, ale może chorować i schnąć pod jego wpływem. Dobrze znosi formowanie.
|
|
