Sosna Banksa
Pinus banksiana
Sosna Banksa to gatunek drzewa iglastego z rodziny sosnowatych. Sosna Banksa pochodzi z Ameryki Północnej, występuje w stanie dzikim w centralnej Kanadzie na wschód od Gór Skalistych od Terytoriów Północno-Zachodnich do Nowej Szkocji oraz na północno-wschodnich obszarach USA od stanu Minnesota do Maine, sięgając północno-zachodnich krańców stanu Indiana. Jest drzewem niskim od 9 – 22 m w wieku 70 latach. Po 10 latach ma około 2, 5 do 5 m wysokości w zależności od żyzności gleby. Ma krzywy pień i rzadkie krzywe gałęzie. Igły są skupione po 2 w krótkopędzie, są 2, 5 – 4 cm długie. Szyszki są cylindryczne, zakrzywione o długości 3 – 5 cm. Sosna Banksa jest gatunkiem pionierskim który w naturze rośnie na ugorach, pogorzeliskach, wydmach i skałach. Wytrzymuje mrozy do minus 45 stopnia Celsjusza, dlatego można ją uprawiać w całej Polsce. Ze względu na krzywy pień i rzadką koronę polecana jest do dużych ogrodów, parków i zieleńców. Nadaje się do ogrodów w stylu japońskim, angielskim i ogrodów naturalistycznych zaś do ogrodów w stylu francuskim nie pasuje estetycznie.
Opakowanie zawiera 5 szt. nasion
DODATKOWE WIADOMOŚCI
- Została wprowadzona do uprawy w XVIII wieku do zalesiania wydm i innych ubogich gruntów. Nazwę swoją zawdzięcza botanikom którzy nazwali ją na cześć Josepha Banksa dyrektora The Royal Society w latach 1778–1819. The Royal Society jest do dziś brytyjskim odpowiednikiem Akademii Nauk w innych krajach.
- Sosna Banksa jest bardzo odporna na pożary. Jakby tego było mało to jej szyszki w naturze otwierają się pod wpływem ognia i wysypują nasiona na świeże pogorzeliska, gdzie następnie wyrastają młode sosny bez konkurencji ze strony innych gatunków drzew, które uprzednio spłonęły.
- Nazwę tej sośnie nadano na cześć Josepha Banksa (1743–1820), który przewodził Towarzystwu Królewskiemu w Londynie w latach 1778–1819.
|
|
